Nilgun Yerli is weer terug in Nederland, in het Theater en vooral bij haar zelf. Sinds Carre 2005 is er veel gebeurd in het leven van NY en in de Wereld. Haar Ongewone Leven. Ze emigreert naar Istanbul, New York & London, nergens voelt ze zich zo thuis als in Amsterdam en komt weer terug…het liefst in het Theater.

Inmiddels NY 50 jaar … Getrouwd, Moeder, Gescheiden, Werkeloos, Geen echtgenoot, geen baan, geen roots, niets dat verbindt… Wat doe je dan?
Je klamt je vast aan je herinneringen maar die doen verdriet want alles is vergaan…Kommer en Kwel? Welnee….Er is altijd een dooddoener zoals “Hoop”….en gek genoeg voor een dooddoener bezorgt het toch heel veel leven.

Onze contacten online vermenigvuldigen zich
Terwijl de eenzaamheid in het hart een kietelende kwelling blijkt
Relaties zijn net als wegwerp artikelen geworden
Het hart leid en het verstand begeleid
Maar als het verstand te veel begeleid dan lijdt het hart…
Ze zoekt in Tinderella naar de ‘Grote Liefde’ en daarmee zichzelf.
Alsof er ook een ‘Kleine Liefde’ bestáát trouwens.
Ja die bestaat!
Er is heel veel kleine liefde, niet in het leven dat fan-tas-tisch moet zijn,
maar wel in het gewone leven dat natuurlijk helemaal niet gewoon is, want niets is gewoon.
In de voorstelling komen we uiteindelijk in dat gewone leven terecht, want daar is ALLES – je moet het alleen zien, léren zien. Je moet durven het gewone, buitengewoon te maken. Het lijkt me geweldig om op een gewone herfstdag in het gewone leven terecht te komen, in een straat met bomen, iemand nadert en die vraagt de weg. Die weet je: “Zal ik een stukje met u meelopen?” Dat doen we immers voortdurend in ons leven, telkens even met iemand een stukje meelopen. Het is maar een klein stukje, maar je komt toch verder.
Keuzes, keuzes, keuzes…
Het zijn de keuzes die ons nergens of ergens heen brengen.