Dat het Franse chanson als geen ander genre gestalte weet te geven aan gevoelens van verdriet, geluk en nostalgie, realiseerde ook zangeres Tess Merlot zich toen zij voor het eerst haar eigen liedjes schreef. Vier jaar na het schrijven van het lichtvoetige Mon Paris en twee jaar na het uitkomen van haar debuutalbum Laissez-moi, zocht ze opnieuw naar woorden en melodieën om nieuwe veranderingen in haar leven uit te drukken. Het verdwijnen van het ouderlijk huis en de connectie met de kindertijd, de vergankelijkheid van vriendschappen, maar ook de evolutie van een langdurige liefde en de sprongen in het diepe die we, eenmaal volwassen, blijven maken.  
 
Samen met haar pianist Guillaume Marcenac en een strijkkwartet, laat Tess het publiek in deze avondvullende show kennismaken met de nieuwe liedjes van haar tweede album Chante la vie. Deze laat ze naadloos aansluiten op onbetwiste chansonklassiekers van onder andere Jacques Brel, Charles Aznavour en Edith Piaf. Met herkenbare thema’s voor jong en oud. Uiteindelijk verschillen onze verhalen, ervaringen en gevoelens immers niet zoveel van elkaar: door voor- en tegenspoed proberen we allemaal iets moois van het leven te maken.