Het deert me. Het doet me wat. Het leed. Het beest in de mens. Het dier. Deer in het Twents. Hert in het Engels. Mien hert. Mijn hart. Deer. Want wat weet, wat deert.  

Een cabaretvoorstelling over alles wat me dierbaar is, mien deerne. Mijn kind. Over alles op twee of vier pootjes. Uit een ei of met een bril. Het deer. Het menselijk bestaan. Het deert me. Ik trek het me aan. En hoe het goed komt.  

Over haar vorige soloprogramma SNAK schreef:  

NRC****: ‘sterke achtste voorstelling […] fijne absurdistische nummers […] pakkende oneliners.’  

Scènes****: ‘Baartman jongleert uiterst behendig met licht en zwaar en weet daarbij door haar gave vertelkunst ook nog te ontroeren…Theater moet verbinden, is het credo van deze onalledaagse cabaretvrouw. Dat lukt glansrijk.’  

de Volkskrant: ‘Gelukkig heeft Nathalie Baartman haar publiek, en gelukkig hebben wij haar.’  

Theaterkrant: ‘Haar Twentse roots, maar vooral haar blik op deze wereld zijn al die jaren haar “unique sellingpoints” geweest […] wonderschone liedjes.’