Na jaren te hebben getobd met angst en depressie is Van Kooten eruit: veel dingen lagen aan haar, maar sommige dingen lagen aan de ander. Haar eigen oorzaken heeft ze nu allemaal wel zo’n beetje erkend, laten behandelen, doorgewerkt en verwerkt in therapie en het theater. Dus wat overblijft is: De Ander. Want De Ander; de Buitenwereld, die mag ook wel eens naar zichzelf gaan kijken. Van Kooten begint daar vast mee. Met haar gebruikelijke zelfspot en flink wat zwarte humor. Aan haar zal het niet liggen. 

Het publiek over Van Kooten in ‘Hoe vind je het zelf gaan?’ 

“Ik haat cabaret maar wat Marjolijn doet vind ik geweldig. Als je ooit in een dal bent geweest, dan lach je er nu om.”
“Marjolijn brengt op een heel luchtige manier hoe iemand met psychische kwetsbaarheid zich kan voelen.” 

“Ik heb heel erg gelachen. En ook een paar keer met tranen in mijn ogen gezeten. Ze raakt op de goede plek.” 

“Hele mooie liedjes, het is zo herkenbaar allemaal. Vreselijk gelachen.” 

“Hoe ze op het podium staat, de Amsterdamse humor die er zo lekker uitknalt, heerlijk.” 

“Ik heb zelden een zaal zo lekker zien lachen en meezingen!” 

“Het komt echt bij je binnen. Ik heb gelachen en gehuild. En het is allemaal zo herkenbaar.” 

“Voor mij is het heel herkenbaar en ik vind het fijn dat ze er zo luchtig over doet. Dat inspireert mij ook.” 

Dagblad vh Noorden: 

“Van Kooten etaleert geen glamour, evenmin pretenties. Ze verspreidt de kracht, de flair, de intonatie en de ambitie van een theaterpersoonlijkheid met doordacht relativeringsvermogen. Een heerlijk theatermens.”