Of ik de beste versie van mezelf zou willen zijn? Met alleen maar hoogtepunten? 
 
Maar zo is mijn leven toch niet? Ik ben heel slecht in het leven… 
Ow, alleen voor de show?  
 
En of ik dan ook nog één keer wil vertellen hoe het psychisch voor je is om een diagnose te krijgen? Om opeens een labeltje opgeplakt te krijgen. Iets met autisme ook nog. En hoe je je daar dan opeens toe moet verhouden? Dat je jezelf opeens (opnieuw), soort van, moet accepteren? 
Maar ik wil toch juist héél graag laten zien dat ik veel meer ben dan dat labeltje. Dat naar mijn mening het labeltje juist veel te groot is geworden bij mij? 
 
En dat het juist zo is dat allerlei labeltjes net iets te snel en te vaak worden misbruikt door andere mensen om gedrag ‘weg te zetten’, terwijl die ‘andere mensen’ PRECIES HETZELFDE DOEN!?! 
 
Maar die ‘andere mensen’ komen dan óók allemaal kijken? Om te begrijpen hoe het zit en om mee te kunnen gaan in die gedachtestroom?  
 
En het is slecht een paar maanden lang… een paar maanden de ‘Best Of’ van mezelf. Of van eerdere shows. Zoals ‘Vlafeest’. Of zoals toen ik vijf jaar geleden, om 4 uur ’s nachts, onder de douche, echt het beste optreden ooit had weggegeven. 
 
Oke, klinkt wel als iets wat de beste versie van mezelf zou aankunnen!  
Maar als ik opeens een hyperfocus krijg op de rare bril van die gekke man op de vierde rij heeft iedereen dikke vette pech. En zeker die gast met die bril n jezelf kunt zijn. Met van die eerder genoemde zelfacceptatie enzo. Lijkt je dat niet wat?